Bir bahar senfonisiydi; Bal çiçeklerinin merhaba dediði elmacýklarýmda… Kýran kýrana geçmiþlik yoktu geçmiþimde… Güneþin baþýmý okþamasýydý beni uyutan.. Gözlerim hayatta yeniden bulmuþtu kendini.. Ellerimi süzüyordu yapraklar; Hepsi birden beni gözlüyordu; Tepeden tepeden…ve ben fark etmeden. Anýn ýþýk huzmeleriydi; Yepyeni olacak günlerime esin kaynaðý olan… Dudaklarým hiç bu kadar ýslanmaya meyilli deðildi; Dudaklaþmanýn ilk yumuþaklýðýydý bu, Öpüþecek kadar arzularý coþturan… Koþmak bu kadar tatlý gelmemiþti, Geçmiþimden beri… Koþtukça yollar beni kovalýyor; Bense duraklarýmý yýkmýþ; Ýçimdeki her yolcuyu son kez býrakma umuduyla… Ve ayaklarým hiç durmuyor; Hareketsizlik nasýrlaþmýþ….
Paslanmýþ gömleðimin iki yakasý kanatlarým olmuþ; Her iki yakamda iki meltem; Sanki durmak hiç yaþanmamýþlýk diyor; Ve ben meltemlerimle haykýrýyorum… Çektikçe içime her soluðu; Her birinden bir ben doðuyorum… “bak geliyorum “ diye gözlerimi suyla besliyorum, Her bir ben doðuþumda benliðimden her birine, Bu son rüyayý anlatýyorum; Her biri ölmeden önce…
Mustafa BALTACI
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa B Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.