En dokunmadýk yerinle kokuyorsun dokundukça, daha da kokuyorsun mevsimsiz ve yaþamsýz çiçekler gibi siz yok mu, siz elleri mavi çocuk hem güzel, hemde, bÜlbül sancýsýyla kývranan gül ama inadýna inadýna kokuyorsun kan lekesi sanki, yüzümde gördüðüm sen, çocuksu yüreðinle aðlayýp yaslanýrken duvara ben anýlarla avunuyorum menekþe kokulu sevdalara.
Gül kokulu çöl gezgini kar yaðdý doruklara sen soldun/ben üþüdüm Ege rüzgârlarýna çatmýþsýn kaþlarýný dilinde çoban yýldýzý/tutmuþ seheri ýsýrýyorsun þimdi, kýzgýn güneþe sunulmuþ avuçlarýmda bir yudum su minik bir serçeye mi býraksam yoksa sen mi geleceksin? artýk yorgunum yenilmekten son sözümü söylemeden önce tanýdýkça insanlarý daha çok sevmeye baþladým hayvanlarý.
Nuri Daðdelen Özdere-Ýzmir 16.6.2010 Saat.12.29
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.