...ZORDU O İLK ADIM...

Çok zordu; o ilk atýðým adým
Ona, tek bir görüþte
Þevkte yandým!
Ecmelline o an vuruldum!
Öz içim de; þerha þerha tahassürlerle kanadým.


Ruhumu; çok mu çokta fazla þule þule harlar sarýverdi
Biçare “Ram” olan, sorunlar da peþimde zorda
Ezilmiþliðimin de son güman’ýnda ki çaresizliðiydi

Yürek korku içinde, iþtiyaklar yanarlar korda

Ýçime düþtü de yaktý, o gözleri korlu yýldýrýmý ile
Ruhla; hisler kavrulmak da, Har-u Nurunu ile.

Atýldým;
Apak ettim, tümden beynimi
Koþtum duru bir sevgiyle, vardým özlemle aniden atime.

Girdim;
Kör bir deli cesaretle
O canlar canýnýn, “Gülzar” ýna
Seyrine de, kokularýna da, hayranlar olayým.

Oturuverdim
Gönül çiçeklerinin “Ecesinin” önünde
Utançta, ezilerek gülümseyip selamýný verdi
O anda gök inledi, yerlerin baðrý da yarýlýp da delindi
Soluksuzca bir anlýk, harlý bir nefesle!
Ýçini, Tahassürle inleyiþte çekiverdi.

Uzatýp da;
O pamuk elleriyle, þevkle sundu bana
Gülüm tüm titrek heyecanýyla!
Aþkýnýn gül þerbetini, yangýn yürekle içiverdim
Gelincikler gibi daðýldým, aniden gönül baðýna.

Seriliverdim;
Gülümün, gönül sarayýnýn “Nur-u can’ýnýn” can baðrýna...

(14.06.2010)AZAP…


Sosyal Medyada Paylaşın: