GELİRİM

Bülbüllerin dillerinin çözülüp
Âhlarýn göðü tutuþturduðu vakitte,
Ötüþürken bülbüller “GÜL” diye…
Sen çaðýr beni “GEL” diye…
Burak hýzýyla koþarým,
Gün tepelerden doðarken GELÝRÝM…

Tepemde güneþ Sultanlýðýný ilan edip
Varlýklarýn gölgesini yitirdiði vakitte,
Pazara çýkarýlýnca “PUL” diye…
Sen çaðýr beni “BUL” diye…
Kýtmir gibi yollara düþerim,
Gölgem ayaðýmý geçerken GELÝRÝM…

Son demde gönüllerin mahmûr olup
Uykularý akla getirdiði vakitte,
Dökülürken katreler “GÖL” diye…
Sen çaðýr beni “BÖL” diye…
Düþlerden geçer, uykularý bölerim,
Þimþekler kayalara çakarken GELÝRÝM…

Alaca karanlýk tepelere çöküp
Güneþin kendini batýrdýðý vakitte,
Hasret çekilirken pencerelere “TÜL” diye…
Sen çaðýr beni “ÖL” diye…
Zamana zemine veda ederim,
Ruh bedenden çýkarken GELÝRÝM…

Günün yorgunluðu üzerime çöküp
Yalancýnýn mumunu söndürdüðü vakitte,
Serilince orta yere “ÇUL” diye…
Sen çaðýr beni “KUL” diye…
Makamdan mansýptan geçerim,
Aþk þarabýndan bir damla içerken GELÝRÝM…

Ahmet YAMAN
Sosyal Medyada Paylaşın: