Ölmüş Zaman, Yaşayan Artemis

Baþlamadan biter
Ýdanýn eteðinde gün.
Günler geçer hatýralar sürgün.

Adýn bir taþta yazar,
Taþ yatar boylu boyunca..

Gönülsüz akþamlar olunca,
Yanar mabedinde mum.
Iþýðý, sýrrý bilinmez bir mefhum,
Hýrpalar ellere teslim zihnimizi...
Bir ellerden emanet mutluluk,
Bir Hürremden gelen soyluluk yakar,
Elimizi....
Dilimizi...
Herþeyimizi.....

Odur asil, odur asaletin sahibi.
Biz ki sefaletin titrek sesi.

Odur uðruna aðýtlar yakýlan.
Odur ismi taþlara yazýlan.
Bu taþlar ki hüznünle kýrýlan,
Bu taþlar ki, bu taþlar...
Neyse boþver....

Örülmüþ duvarlarýnda,
Aðlayanýn yok...
Yok þarabýmýza tat katan bir halin,
Sesin bile yokluktur..
Kulaklarýmýzý fethetmiþken mabeyn...

Bir mitos olmuþken aþk dilimizde..
Seni ararýz olsakta hevessiz....
Bir duman, bir ýþýk ve sis..
Esrarýna sýr versede...
Seni ararýz olsakta hevessiz...

Dokunmak imkansýz ruh haline...
Ne denir ki senin bu haline...
Sen ki biraz korkak, biraz hevessiz...
Bekaret avcýsý son Artemis...

Ateþ yanacak bir ömür boyunca,
Kuþ uçacak kanadý olunca,
Aklýmýzda adýn olunca,
Dilimizden düþen sözler olacak...
Adýn o taþlarda yazacak...
Yatacak taþlar boylu boyunca
O taþlar ki o taþlar,
Neyse boþver...


Sosyal Medyada Paylaşın: