BEKÂRLIK

Hadi evlen, evlen diyorlar artýk.
Ben istemez miyim?
Sýcak bir yuva, içinde bir can.
Hem güzel, hem iþveli.
Kapýdan girer girmez,
Yakama yapýþýp,
Sevgiden, aþktan, çocuktan söz etmeli.

Ýki oda bir mutfak, evden..
Halýdan, süpürgeden,
Tatilde memleketten söz etmeli..

Yemekte kurufasülyeden,
Yanýnda çoban salatadan,
Soðanýný az koyduðu,
Zetinyaðýnýn bol olduðundan söz etmeli.

Eh, yemekti aþtý,
Akþam olmalý artýk.
Bir yaysýz karyola,
Bir de ince yorgan,
Tertemiz çarþafýný, yumuþacýk yastýðýný,
Pijamalarýmý giydirmeli.

Ortada soba, üstünde ýhlamur demliði,
Banyosu kazanlý,
Küçücük bir tüpü, üstünde güðümü olmalý.
Islak çýkmalýyým saçlarýmla sabaha.

Elbisemiz markalý,
Ayakkabýmýz boyalý,
Saçýmýz fönlü,
Çantamýz havalý olmalý.

Elbette evlenmeli.
Hanýmýn adý ayþe,
Birinci görevi neþ’e.
Ýki de çocuk olmalý.
Kýz, oðlan pür neþ’e.

Ýki küçük odada,
Gülüp oynamalý.

Eh bu istekler çok mu ki?
Rabbim fakir mi bizim gibi?
Verir elbet isteyince.
Biz de zati han hamam istemedik ya.
Ýki göz oda,
Ýki çocuk, bir oðlan, biri kýz.
Bir de anasý.
Bize yetecek kadar,
Kap kaçak, tencere, tava.
Hepsi bu iþte.

Kim demiþ bizi evlenmez diye.
Bak seneye....,
Hepsi bir den oluyor mu?
Kerevete oturup,
Hayaller kurmuyor mu?

Hayal de olsa güzeldi.
Þu birkaç, dakikalýk yalnýzlýk.


Muharrem Elmacý
1982-Gaziantep




Sosyal Medyada Paylaşın: