Kimse hayra yormuyor, son gördüðüm düþümü ;
Ýçimde çalkalanýr, kaç devrin izdüþümü...
Akýyor onca dere, bulanýyor sularým ;
N’olur kessen sularý, kaçýyor uykularým!
Ýsteksizce düþerken, zamanýn bir yerine ;
Neden yüreðim açýk, geçmiþin gözlerine ?
Yetmez miydi, bir ömür, bir devri sayýklasam ;
Neden iþe yaramaz, güya sihirli asam.
Kuþ bile neden konmaz, gelip hep ayný dala ;
Her þey bana akýyor, ben miyim tek budala ?
Düþmüþüm bir illete, cüzzamlýsý son devrin ;
Yok mu bir çýkaracak, bu son kuyu çok derin ?
Gözlerinden Adem’in, Havva’nýn saçlarýndan ;
Kim içirdi Lokman’ýn bu son ilaçlarýndan ?
Bu nasýl merhem böyle, oluyorum müptela ;
Hangi taþý kaldýrsak, altýndan çýkar bela !
Yoksa biz belalarý, büyüttük bala diye ;
Ateþten gömlek giydik, Çuvaldýzdan hediye !
Çare bulamýyorum, oysa yürek yarasý ;
Ne uzun mesafedir iki kaþýn arasý !
Þimdi gezdiriyorum, kendi gölgemi ancak ;
Sorma bana sevdiðim, halimiz ne olacak?.
Boðazladým goncada, kýyýyorum gülüme !
Saklanacak yer lazým, savrulacak külüme.
Þimdi, kendi yüzümle gelemezken yüz yüze ;
Nasýl faydam dokunur, bunca yetim, öksüze ?
Onca kabý doldurdu dökülen gözyaþýmýz ;
Yine bir þey eksilmez, artýyor telaþýmýz...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.