gözümü alýyordu gökyüzünde güvercinlerin uçuþu hep o anda kalmak istedim parlaklýðýnda güvercin kanatlý bir umudun
alnýmý taþa deðil yasladým sensizliðe omuzlarýmda mektupsuzluk uzaklarýmýz ben ki en vefalý sadýðý sen konulu bu melankolinin ve bir yürek borcum var gidiþine
ufuksuz bir trenin vagonlarý gibi paramparça bütün bütünlükler parçalanýrken bir boþluðun bölünmedi içimde ölüm denen baþ aðrýsý býrakmazken peþimi
yörüngesindeyim gözlerinin ilk yaz boylu o iki uçurtma sürükler beni ta ötelere uçurumlarýna sensizlik daðýnýn bir rüzgar borcum var gülüþüne
Kaðan Ýþçen
(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.