DEVRAN DÖNER, KERVAN GİDER

Kýrýlgan bir gönül,
Çýkýp duvarlardan
Ýmkânsýz bir umut olur.
Görünmez bir renk,
Kapkaranlýk bir ýþýk olur
Ve
Gözyaþý olup akar,
Sýkýlmýþ yumruklardan.

Çýðlýklar sessiz,
Onur misafir,
Kimlik imzasýz...
Zamansýz bir ömür,
Döne döne savrulmakta.

Titreyen yaþlý eller,
Kurutur sevda güneþinde
Med cezirlerin dalgasýnda ýslanan gözleri.
Gencecik simalara taþ çýkartýr;
Parlar gözler...
Iþýltýsý vurur karanlýðýn gölgesine,
Dans eder gece.

Bilmez gönül de
Kandýrýr kendini.
Býrakýr benliðini,
Bu yalancý sele…
Akýntý azgýn,
Akýntý býrakmaz!
Çarpar taþlara narin beden,
Kan revan olur yürek,
Boþadýr uzatýlan eller;
Kimsesizlik, sahipsizlik
Duyurmaz iniltileri…
Toprak býrakmaz
Azgýn suyun derinliðine,
Sarar onu benliðine
Okþar sevgiyle
Ve çiçekleri örter üzerine.


30.5.2010
SERAP HOCA

Sosyal Medyada Paylaşın: