Biz seninle ne olduðumuzu hiç bilemedik, adý konmadý hiç iliþkimizin… Hep yakýn, hep uzak… Hep yalýn, hep tuzak… Biz hiç bilemedik kim olduðumuzu , yahut konumumuzu… Hiçbir zaman ayný olmadýk, bir iyi bir kötü… Ne sen beni tanýyorsun ne de ben seni tanýmaya çalýþýyorum… Ama kýrk yýllýk ahbaplar gibiyiz…
Bir ayarýmýz yok bizim… Kimi gün birer yabancý olup görmezden geliyoruz birbirimizi, kimi gün çýlgýnlar gibi seviþiyoruz…
Seni deliler gibi seviyorum ve senden nefret ediyorum…
En çok seninle mutluyum ve en çok senin için aðlýyorum…
Biliyorum, hayat senin merkezinde olduðun bir yörüngede dönmüyor ama ben; merkezim sen ol istiyorum… Hep kaçamak sözlerle açýyoruz sevgimizi birbirimize ve tatlý sözcükler dalga geçer gibi dilimizde…
Hani bazen soruyorum ya;“neyiz biz diye?” Hiçbir sýfat yok bizi tanýmlayan… Ne sen beni ne de ben seni bir kalýba sýðdýramýyoruz… Hiçbir sözcük yok bizi tanýmlayan… Hep ayný kaçamak söz… “çok deðer verdiðim birisin.” Evet… Çok deðer verdiðimiz kiþileriz birbirimiz için…
Bunun sonu yok. Bizim de yok mu acaba? Yoksa bir son yazýp içine sýðdýracak mýyýz birbirimizi… Söylenecek söz çok ama gücüm yok…
Biz en güzel kaçarýz birbirimizden, kaçamak kelimelerimiz var bizim bir de derin bakan gözlerimiz…
Ve beni benden alan yeþil gözlerinden sen sorumlusun!
DKD 2010-05-27
21.45 Sosyal Medyada Paylaşın:
DKD Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.