Yalan asklara kaptýrýyorum bazen kendimi...
dünya da yalan oluyor sonra..
hayat yalan, hersey yalan...
dogrularla yüzleþip sýyrýlýyorum sonra sonra...
bakýyorum güneþ yeniden doðmuþ
dinmiþ karanlýk fýrtýnalar...
sonra yine bi hüzün rüzgarýyla savruluyorum..
ne oluyor dersen bende bilmiyorum...
çaresiz,nefessiz,hissiz kaldým yine...
sadece akýyor yaþlar pýnarlarýmdan..
sözcükler dökülmüyor...
Sanki gözlerimle anlatýyorum herþeyi..
Bilmiyorlar ki gözlerimin de alfabesi var..
kendimi tasýyamýyorum
kendime bile fazla geliyorum
aþk da deðil bu...
içimdekilerin birikmesi...
patlama noktasý...
çokça depremler yasadým
çok sinyal verdi yanar daðým;
umursamadým...
geldim geliyorum dedi ama ;
takmadým...
ve þimdi lavlar akmaya baþladý...
kendimi yakýyorum...
kendi ateþimle kavruluyorum
AÞK mý ??
içim ýsýnmayacaksa alev alev
içten gülmeyecekse gözlerim
kalbim atmayacaksa saatli bomba misali
midemde kelebekler uçuþmayacaksa yeniden
ÝSTEMÝYORUM
hep kendinden kaçar insan... acýyý bilir de bilmezliðe vurur.. kendinden kaçar insan...
bilir ki itiraf etse kabullense, elbet bi çözümü de vardýr ya; olmaz...
Kendinden kaçar Ýnsan...
kelimeler düðümleniyor...
yutkunuyorum sonra...
bi yudum su ile ses tonum yerine geliyor
ve nefes alýp konuþmaya hazýrlanýyorum..
nedendir bilinmez gidiyor yine aklým baþýmdan
dökülmüyor sözcükler dudaklarýmdan..
iki harf bir olup bir sese bedel olamýyorlar...
susuyorum...
mecburen susuyorum...
dayandým yalnýzlýk duvarýma..
içimden çýðlýklar ata ata susuyorum..
AÞK’tan vazgeçmeye çabalýyorum belki de...
kendimden kaçýyorum..
Mümkün mü ?
Deðil...
Farkýnda deðil miyim bosa kürek çektiðimin ?
Farkýndayým...
Bile bile yanmak benimkisi...
Aslýnda bir de korku..
Ya yeniden sevemezsem...,
Ya sevilmezsem yine tutku ile..
ya hepten kaçýrýrsam treni..
mutluluk hayal mi ?
geleceðim ürkütücü ve karanlýk gözümde..
oysa yeni sayfalar var hedefte...
niye bu karamsarlýk...
kötü olan ne...
iç savaþýmla kendimi bitiriyorum...
osmanlý da iç savaþla çökmedi mi..
daðýlma devrini yaþýyorum...
gelin tutun elimden..
vazgeçmek bu kadar kolay mý
insan kendi kendinden vazgeçebilir mi
hani kendine saygýn olmazsa baþkasýna da olmazdý ya
kendinden vazgeçersen neden baþkasý da senden vazgeçmesin..
biliyordum..
ama vazgeçtim...
kendimden deðil sadece..
bazen hayattan da vazgeçtim..
ölmedim ama ölümlerin en beterini yaþattým kendime...
niye bu mazoþistliðim ?
derdim ne, isyaným kime?
neye?
ne fayda ??
offf... bunalýyorum yine..
çýkamýyorum zindanlardan..
kendimi kapattýðým kör kuyulardan..
aydýnlýktayým oysa biliyorum..
ama kurtulamýyorum karanlýklardan...
08 @ ADA
dkd
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.