Uzak kentlerin rotasýz varýþlarýnda kaybolurken çocuksu düþlerin; hiç durmadan hasret eritiyor, karbeyaz saçlarým bugün senin doðum günün, yermi dokuz Mayýs hangi yöne dönsem, gurbet kokusu, ýslandý gözlerim, tutuþtu suskunluðum.
Uzattým ellerimi kavuþamadým, büyüdü içimdeki yangýn yine de mutluyum, çünkü bugün, senin doðum günün ben ki, bütün gökkubbeyi salladým saçýnýn örgüsünde bütün anýlar deðiþti, bir ben deðiþmedim doðumun bana en büyük ödüldür Tanrý’dan gözümde biraz çocuksun, biraz da koca bir çýnar.
Hadi gel, ne zaman gölgene otursam,bir yangýn oluyorsun içimde iyi ki doðdun, menekþe kokulu baharým elâ gözlerinde þakýyan kuþlar kanat çýrpar nakýþlarýna kalbinin nicedir görünmüyorsun zambak kokulu odan da duvarlarda hâlâ parmak izlerin var merdivenin basamaklarýna týrmanýyorsun dizlerime tutunuyorsun çocuk! ellerim yosun kokusu saçlarýna dolanýyor hep büyümeyi istiyordun...istediðin oldu mu? peki! artýk yürümeyi biliyor musun sen.Menekþe kokulu baharým.
Nuri Daðdelen Özdere-Ýzmir 29.5.2010 Saat.14.17
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.