Ey mavi þarkýlarýn kýzýlýmsý diyarý, Hüzün akþamlarýnýn sevda yüklü nârý, Buram buram coðrafya ve tarih kokan þehir, Lâlezar bakýþlý yâr, kemençe ruhlu þiir! Bil ki sanadýr bu aþk ve sanadýr özlemler, Yýllar var ki yüreðim maþukunu gözlemler. Bu dizeler sanadýr, bu cilveler hep sana, Ýçimde mahpus bahar, topraðýna aþina… Ya senin akþamlarýn hangi sevdaya mahkûm? Hangi aþka kilitli, hangi türküyle malum? Hangisine vurgunsun Çaykara’sý gözlerin? Veya Maçka bakýþlý o cilveli sözlerin… Kaç þarký tütsülendi bilir misin ardýndan? Ya da türkülerimiz, bahsederken adýndan, Nasýl da kýpýr kýpýr coþar yüreklerimiz, Zira tek vücut gibi baðýmlýyýz hepimiz; Bu esrarengiz yurdun her karýþ topraðýna, Suyuna, havasýna, yamacýna, daðýna… Varýyla ve yoðuyla her þeyine can feda, En büyük delil buna topraktaki þüheda. Ve biz de onlar gibi geçeriz vatan için, Zira böyle bir þevki tatmayalým ki niçin? Deðirmendere kadar dirençliyken özümüz, Nitekim her sathýný korumaktýr sözümüz… Bu söz bizim marþýmýz, bu söz bizim marþýmýz Bu marþ dalgalandýkça bulutlanmaz arþýmýz. Laz’ýmýz ayrý güzel, Kürt’ümüz ayrý güzel, Bak þu nadide yurdun her yeri bize özel. Bazen halay çekeriz, bazen horon teperiz, Kolbastýyla þenlenip kendimizden geçeriz. Hem semazenlerimiz, neylerimiz var bizim, Hem de kamýþ türeli meylerimiz var bizim. Bu kültürler bizimdir, bu medeniyet bizim, Þu asaletli duruþ, sarsýlmaz heybet bizim. Fistanlar ve çeþanlar, tül tül abaniyeler… Her biri ayrý ayrý örfümüzü si mgeler. Fatihler, Kanuniler, Atatürklerimiz var, Cesareti remzeden fertler hep bizden çýkar.
---------- Bir eskitme tabure ve yüksünmüþ helezon, ---------- Ýþte efsane diyar, anlý þanlý Trabzon…
Ey þehir sana meftun, sana âþýk sultalar Her gece aguþuna taze kumrular yaðar. Hangi hüznün bulutu çökse yüreðimize Ýmece yapraklarý dökülür semtimize. Yeþil sende gizemli, mavi sende ahuzâr, Gönlümün payidarý firakýnla tarumar… Ýlkbahar kadar tatlý, sonbahar kadar serin Þu kýþtan kalma nigar hepsi senin eserin. Sana hayran tüm dünya, sana vurgun mecralar, Þiven, lehçen ve nutkun Türk dilini aralar. Týpký ilmihal gibi kazýndýn beynimize, Dünyalýk cennetleri nakþettin hepimize. Neymiþ gördük manzara, neymiþ bildik letafet, Þu azgýn yüreklere bu denlisi kifayet… O yeþil daðlarýnda seviþen erguvanlar, Maviye çalan yurdun sadakatiyle yanar. Peygamber çiçekleri serpilirken daðlara Ah! Ne kadar güzeldir Trabzon’da manzara Rabbim bu hoþ yurt için sana þükranýmýz var, Baþtan sona bu millet iþtiyakýný sunar. Sen bilirsin Allah’ým bizdeki her duyguyu, Sana dönük çehremiz, sende bildik korkuyu. Senden baþkasýnaysa eðilmez hiç boynumuz, Çünkü biz Türkiyeli, çünkü Trabzonluyuz.
---------- Bu bahar baþka bahar, bu sezon baþka sezon, ---------- Kalk ayaða ey þehir, þahlan artýk Trabzon!
Mehmet Akif UÇAR Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Akif UÇAR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.