Bir Ýstanbul vardý bildiðim; Sokaklarýnda ellerim terlerdi, Ben mutluydum…
Yürek almazdý sevincimi, Yüzümden tebessüm olur, Taþardý Ýstanbul… Çocuk olurdum atlýkarýncalarda, Boyacý sandýðým önümde, Boyardým ben bu þehri, Dilediðim renge…
Kýrmýzý pabuçlara hasret Bayram çocuklarý gibi Beklerdim ben, Bu kalabalýða karýþmayý… Karýþtým nihayetinde; Ýzim sürülmez, Yolum bulunmaz, Milyonlarýn kokusuna karýþtým, Ellerimi býraktýðýnda…
Kan kokuyor bana bu þehir… Ýhanet kokuyor her köþe baþý… Umut avcýsý yalan bakýþlar, Ve bir yanda Ermeni kilisesi Mum yaksam bahtýma, Kýna yakýlmýþ eller þakýr, Kýsýk gözlerden süzülen, Aldýrmazlýðýn kahkahasýyla…
Bir Ýstanbul vardý bildiðim, Boðaz köprüsünden býrakmýþtým, Ruhumu maviliklere… Her siyahý vedalara yakýþtýrýp, Þimdi yok olan Bir güverteye yazdým son kez adýmý…
Bildiðim bir Ýstanbul vardý… Martýlarý pek vefalýydý… Martýlar gördü beni, Bir tek onlar tanýdý…
Ömer Tomruk 27/05/2010 Sosyal Medyada Paylaşın:
marklinci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.