Aşk-ı Nefes

Bir kiþi bilirim;
Alýr götürür beni yüzyýllar ötesine.
Bir kiþi bilirim;
Buluþturur hep birbirinden uzaktaki,
Ruhum ve bedenimi.
Bir kiþi bilirim;
Alýr götürür beni en hýrçýn okyanuslara,
Taþýr dalgalarýn zirvesine,
Ta ki nefesin dalga kýranýna kadar.
O ki Þems, O ki Mevlana,
Onlar ki iki deðil bir.
Zahirde de bir, batýnda da bir,
On sekiz bin âlemin manasýda bir.
Onlar ki aþk lambasýnda,
Bir tutam yað, bir tutam fitil.
Ýki aþk birleþti bu yolda aþk-ý ilahi,
Aþkýn alameti oldu bize mesnevi.
Âlem-i mânâ ile dinledin mi Ney’i?
Bakma da gör ilk on sekiz beyiti.
Dinle öyleyse býrak malayâniyi,
Görürsün belki insan-ý kâmili.
Ey Ney avcýsý neyzen! Ne yaptýn aþkýn sýrrýný?
Kamýþlýktan koparýp aldýðýn o sazý.
Yakýp gövdesini düzelttin mi onu?
Boþalttýn mý içinin kof tortusunu?
Deldin mi nefesin perdelerini?
Tak o zaman tâcý, baþpâresini.
Üfle nefesteki sýrrý üfle,
Üfle sýr sanýlan ismi üfle.
Üfle neyzen aþk ile,
Yayýlsýn nefes nar ile,
Ulaþsýn âleme týný ile,
Yansýn benliðim HÛ ile.
Nefesin sýrrý ki, bilinmeyendi bilindi,
Bilenler ise yedi yüz yýldýr dost gönüllerdi.
’Ne olursan ol yine de gel’ dedi,
Evet, her þey sevgiden ibaretti.
VESSELAM

Abdülkadir Kalay

Sosyal Medyada Paylaşın: