OĞLUM UMUT’A

Sen, doðmamýþ oðlum
Sen, yaþamý tanýyamamýþ þanslý kadersizim
Hiç üzülme doðmadýðýn için
Hiç üzülme beni tanýyamadýðýn için
Emin ol, doðmamak daha akýl karý bu zamanda.
Ne olacaktý ki doðsaydýn
Sen de benim gibi
Hazmedemeyecektin yaþamýn rezilliðini
Gücün yetmeyecekti haksýzlýklarý düzeltmeye
Büyük ihtimalle
Sen de benim gibi bir küçük memur olacaktýn
Bazen tok, bazen aç gezecektin
Paydos saatini bekleyip,
Önünde ya raký ya da þarap
Elinde kaðýt kalem,
Ýnci gibi yazýnla
Düþlerindeki oðluna þiir yazacaktýn.
Her gün
Müdürünün hiç tükenmeyen ezici bakýþlarýný düþünüp
Acýlara boy atmýþ düþlerini silip
Acý acý gülümseyip
Zavallý yaþam diyecektin.

Umut Can’ým, kara gözlüm
Belki bu dünyada var olamadýk seninle ama
Bekle yavrum yakýnda yanýndayým
Benden sonra düþ dünyamda yaþayan
Kara gözlü anan da gelecek
Hiç deðilse orada bir aile olup
Ucuz yollu bir ev bulup
Akþam annenin kendi elleriyle yaptýðý
Kuru fasulyeyle bulgur pilavýna kaþýk sallarýz
Ayda yýlda yüz gram et alýp,
Raký masasýna abanýp,
Yüzümüzde ölülere has gülüþlerle kendimizden geçerek,
Cenaze marþýnýn kývrak ritmiyle
Ýki odalý ölü kondumuzda
Bir o yana, bir bu yana sallanýp dururuz.
Oldu mu yavrum?
Bekle geliyoruz…
Baban.
08.09.1986 Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: