Beyaz bir gecede
Yaþamýn köklerini savururken
Örselenmiþ Hüzünler
Sustum..
Saklý bahçede gördüðün o yalnýzlýk benim
Yüreðimde uykusuzluðun ekþi kokusu
Benliðimde beni ben yapan duygular
Býrakýn ellerimi düþeyim terk edilmiþ umutlara
Hasret damlýyor gecenin parmaklarýndan
Karanlýkta
Kalbinde ýþýðý saklayan dað çiçekleri
Sizleride yeþerten yaðmurun sevdasý deðil mi?
Oysa
Çamur deryasýnda çýrpýnan tutkularýn
Tüm sesleri çýrýlçýplak
Düþmedi topraða henüz buluttan oyuncaklar
Yoksa göz çýrpacaktý bana sevdam
Bir gün veda ederken
Gözlerim sana
Her yaþamda bir masalýn tükendiðini
Onaylar gibi kýrýlýyordu
Hayat aðacýnýn dallarý
Ben ise
Baþ kaldýran asi bir ruhtum
Sonsuzluðun siyah tanelerine
Yakalanmadan
Yol alýyordu fevkaladelik
Sonra
Ay ýþýðýnda yýkanan gölgeme
Anne þefkati gibi sarýldým
Gücendim geceye
Görünmeyen gövdemde
Bir dev misali idi oysa hayat..
Gözleri kayýp bir yaprak gülü gibi
Nereye dokunsam
Nefesimde göçebe bir ses
Eskiyen yanýný anlatýrken zaman,
Son yolcusunu alýyordu mutluluða…
..