IRMAKLAR, KAN AĞLARDI

Yapraklar ölümü gördü
Kurumuþ topraklarda
Býçak gülüyordu
Bulut aðlýyor
Etraf darma duman
Haydi durma
Aðustos böceði
Sen de davran.

Bu davaydý, önümüze koyulan
Ve baþýmýz üstünde yeri olan
Oysa baþýmýz gövdemizde
Falan deðildi.

Irmaklar kan aðlar.
Yeþilin neþesine bakýp da aldanma
O çokça yalan baharlarý
Taþýr koynunda.
En sonunda derin uykuya dalan
Yýlan gibi kývrýlýr
Son yolculuðunda.

Güneþ, ölümü yaþýyordu her an
Ay, çýkmak için bocalarken semaya
Karýnlarý aç insanlar vardý
Ýnatla bakýp buluta
El açan.
Uzun zaman önceydi
Davulun sesi hoþ gelirdi
Uzaktan.

Ölmeyi bilmeyen insanlarýn
Canýna minnet
Vuruluyordu taþlar.
Yahut havada uçan kuþlar.

Ömrünü tüketip de
Daðý bað yapan
Nice dedeler, nice nineler
Bir türkü dinlemeden
Aðaç gölgesinde
Çekip gittiler.

Namlusunda güller açan çocuklarý
Düþlediler.
Kýrýlmýþ diþlerinin arasýndan
Gülüþürken.
Ufku kaplayan bulutlarý gözlediler
Dillerinde bitmeyen çileyle.
Çileye, hasreti gerdiler.

Ölümü görmüþtü bir kuþ,
Ondandý bütün yorgunluðu
Hayatý hep yokuþ
Sýrtýnda dünyanýn derdi.
Býçak, sýrtüstü yatýp gülerken
Topraða.
Toprak,
Bakakaldý bulutlara.
Daðlarý aþýp gelmeyi bilmeyen.


Uzun gecelerde anlatýrdý
Salkým saçak oturmuþ divana
Elleri saz çalardý.
Gözleri, yanýk buðday
Sesi acý badem tanesi.

Irmaklar, kan aðlardý.

MS./2010
KAHRAMANMARAÞ




Sosyal Medyada Paylaşın: