Koca geceyi býrakýp, Tüm ihtiþamýný sabaha saklamýþsýn. Kimler uyanýk o saatlerde? Kime verirsin pozlarýný? Seni kimler seyreder?
Namaz vaktidir. Serin bir rüzgâr, içimi ürperten. Güneþin doðma vakti yaklaþtý. Yýldýzlar çekildi karanlýklara; Sen hala oradasýn. Birazdan vedalaþýrýz!
Geç geldin Zühre’m, Ya da ben geç fark ettim. Adýný sevgi koydum. ’Yarýn sabah buluþuruz’ diyorsun. Az görünüyorsun. Bilmiyorum, yarýna çýkar mýyým? Sayýlý günlerim ne kadar?
Sen, her sabah Gülücükler daðýtýrsýn Yeryüzüne. Ben... Ben; sana doyamadan ölürüm!
Ahmet Bektaþ
Zühre - Venüs - Zühre-i Zehra
Bazen sabah, bazen akþam yýldýzý olarak görünür. Tabiatý mutedil, soðuk ve rutubetli olup; diþi ve geceye nispet olunmuþtur. Bu yýldýza bakmanýn kalbe sürur verdiði tespit edilmiþtir.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Bektaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.