Bir yudum insan

Bir yudum insan

Altý günlük Dünya’da o bir yudum insandý
Dört günlük yolu sonsuza uzandý.
Her Mevsim baþka hale büründü
Zamanýn tezgahýnda iþlendi, kýrpýldý;
Acýlarla þekillendi...
Doymamýþ hevesleri, özlemleri vardý
Hiç bitmeyecekti iþleri...
Ýnsan olmak istiyordu!
Aynaya baktý gördüðü bir insandý...
Ýnsan yiyenler, görünürde onlar da insandý.
Çobanlara sordu;
-Sürü kimin?
Onlar da bilmiyordu ama güdüyordu.
Sürü itaat ediyordu...
Tökezledi, dört el yere düþtü
Aklý o an baþýna geldi.
Kalktý, doðruldu, yürüdü...
Nereye gidecekti?
Bilemedi.
Öylece orada kalakaldý.
Herkes onu çaðýrýyordu,
Güleç yüzlü temiz elbiseli...
Onlar insan mýydý?
Sürünenler vardý, inleyenler!
Evet onlar da insandý.
O’nun daha gidilecek yolu vardý.
Ýnsan olmak istiyordu!
Ýnceden bir sýzý kapladý benliðini,
Sebebi bir insandý...
Belki aradýðý onda vardý.
Yaklaþtý, uzattý elini;
Isýnmýþtý eli, yandý bedeni ;
Aklý onda kaldý.
Oysa daha yolu vardý.
"Beraber gidelim" dedi.
Þimdi yolculuk daha kolaydý.

Ahmet Bektaþ
18.10.2008



Þiirime, eþsiz sesiyle can veren Sevinç Ýnal Hanýma teþekkür ederim.

Sosyal Medyada Paylaşın: