ben maden iþçisiyim
kendi mezarýmý kazmaya gidiyorum
elimde kazma, küreðim
her sabah veda ederken eþime, çocuklarýma
aklýmdan geçer
son kez mi bakýyorum gözbebeklerine
son kez mi kokluyorum gül tenlerini
ayaklarým gitmek istemesede
yola düþme vakti derim
yola düþme vakti
aklýma gelince kazanacaðým ekmek parasý
silinir zihnimden
ölümün koyu rengi
umut olur
emeðimin alnýmdaki kömür izi
þiirlerin dipsiz kuyularý buralarý
eklemeyin sevda, aþk þiirlerine dipsiz kuyularý
dipsiz kuyular buralarý
bilemez buralarda emek vermeyen
dostluðun, arkadaþlýðýn ne demek olduðunu
emanet edilir sað kalanlara
anamýz, bacýmýz, eþimiz, yavrumuz
ölmeden gömülürken topraða
çýðlýklarýmýz sarýlýr birbirine
ellerimiz uzanýr can havliyle
unutulur bir lokma ekmek parasý
nefes almaktýr bir lokma
bir lokma nefesedir feryadýmýz
en çokta ýþýðý arar gözlerimiz
gece gündüz birbirine karýþýr
güneþi hayal eder yüreðimiz
kömür karasý tenime bir dokunsa güneþ
ah bir dokunsa
umutlar tükenince
teslimiyet vaktidir ALLAHA
"Eþhedü en la ilahe illallah ve eþhedü enne Muhammeden abduhu ve Resuluhu"
22 mayýs 2010-nilkurt
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.