Alabildiðine yorgunum, Ama yine seni yazýyorum, Çünkü söz verdim kendime, Her gece seni anlatacaðým diye…
Yoksun çoktandýr, Benden uzakta mýsýn sanýyorsun, Gönlümde öyle bir yerin var ki… Kulaðým her çýnladýðýnda , Biliyorum, beni anýyorsun…
Yokluðun unutturmuyor seni, Uyku alýp götürmüyor. Gönül bahçemi, silme doldurdun, Baþkalarý istese de giremiyor. Kelepçelendin yüreðime, Kimse seni söküp atamýyor, Gel gör ki, Bu çöl sandýðýn yüreðim, Alev alev yanýyor…
Yetmedi mi uzaklýðýn, Vuslat vakti gelmedi mi, Sonsuza akan ýrmak gibiyim, Sana doðru geliyorum, Sol yanýnda ben de varým, Bunu iyi biliyorum.
Bülbül bu kez aðlamasýn, Bir defa da gülsün artýk, Seni nasýl sevdiðimi , Cümle alem bilsin artýk…
Daðýtýp da saçlarýný , Çýkýversen þu köþeden, Yeter artýk öleceðim, Senin için endiþemden…
27/02/2002 Mehmet Ali Türkan/ANTAKYA
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Ali Türkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.