Umuda dair bütün çiçeklerim,
Uçurum kenarlarýnda açtý.
Yaban rüzgarlarý okþadýkça tenlerini,
Yediveren sancýlarla kývrandý.
Sen;
Saçlarýma düþen kar tanesi oldun hep,
Yüreðime keskin býçaklardan süzülen sýzý.
Sevdiðim kadar hasretim oldun.
Beklediðim kadar vuslatýma sancý.
Her akþam gün batýmýný gözlerine,
Yokluðunun kabuslarýný baðladým.
Her sabah yetim uyanan çocuklar gibi,
Ýnan sensizliðe aðladým.
Bu yollar,
bir seni getiremedi yorgun bekleyiþlerime,
Bu yýllar ,
Bir seni düþüremedi hayalden öte gözlerime.
Þimdi umutlarýmda bað bozumu var.
Anladým sevdada mevsim hazan.
Ahh ah;
gül cemalinin bir yansýmasýna kurban olduðum yar,
Deðiþtirmedi bu yazgýyý yazan.
Bir gece ansýzýn düþlerini titretirse,
Soðuk bir mezarýn ürpertisi.
Anla ki yokluðun canýma yetti.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.