Tren yollarýnda pas tutan umutlar düþürdüm gönlüme,
Dumaný yorgun gözlerimi,
düdüðü sesine özlem kulaðýmý yýrtarken.
Hep bir umut doðdu gönlümün rahminden ,
ha geldi ha gelecek diye.
Kaç kahýr devirdim biliyor musun görünmediðin tren camlarýnda.
Gelemedin,
Kýrýp çýkamadýn þu sensizliðin kabuðundan bir türlü.
Toy bir delikanlýydým bu gara demir atarken,
O kadar çok severdim ki kýrmýzý gülü
Kokun öyle tazeydi ki,taþýna topraðýna sürerdim yüzümü.
Sen kokardýn,
Sen bakardýn,
Hangi yana baksam izin,
Hangi taþý kaldýrsam sen çýkardýn.
Seni beklerken kabýna sýðmaz hayallerim vardý ki.
Martýlarýn kanatlarýna takar rüzgarlarda uçururdum da,
Düþürmezdim bir tanesini bile yerlere.
Öyle deli
Öyle divane ve öyle aboneydim sen dolu umutlara.
Þimdi zaman beni de devirdi,
Eden buldu anlayacaðýn.
Herkes payýna düþeni aldý.
Sen beni,
Ben içimdeki umutlarý,
Zamanda beni harcadý.
Sen benim hakkýmý aðaran saçlarýmdan vereceksin.
Beklettiðin o uzun yollar kadar,
Gelmediðin o kýyamet çalan yýllar kadar çekeceksin.
Ben o sen giderken ki masum delikanlý kadar,
Saf ve sen olan hiçbir þeye ihanet etmedim.
Bu dünyada dönmeyecek kadar uzunsa zaman ve yollar,
Mahþerde iki elim yakanda,inan gelmeni bekleyeceðim.
Çoðu kulda adalet yoktur ama,
Yaratanda vardýr.
Sen bana çok çektirdin amma,
Sanma ki bu ettiðin kar’dýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.