hilalce
PORTAKAL ÇİÇEĞİM
hilalce

PORTAKAL ÇİÇEĞİM


PORTAKAL ÇİÇEĞİM

Biri vardı bir zamanlar
Gözlerime baktığında
Gülen gözbebeklerini görürdüm
Uçsuz bucaksız ovalar gibiydi
Yemyeşildi gözleri
Kaybolduğumu hissederdim o gözlerde
Sonra bir çoban yıldızı
Işıktan bir yol çizerdi önümde
Upuzun... Apaydınlık bir yol
Heyecanla koşardım yol boyunca
Her seferinde bir başka yere çıkardı bu yol
Bir keresinde
Gümbür gümbür atan
Bir yüreğe götürmüştü beni
Işıl ışıl... Hayal hayal
Umut umut bir yürek
Kapılar... Kapılar iç içe bu yürekte
Bütün anahtarlar elimde
Şaşırmıştım hangisini açacağımı
Sonra bir baktım ki
Bütün anahtarlar aynı... Bütün kilitler de
Hatta kırmızı kurdeleler vardı her birinde
Bir törendi yaşanan sanki
Rahat ol diyordu bana
Yüreğimin sahibisin sen artık
Tüm anahtarlar sende

Bir keresinde... Bir sahile çıkmıştı
O ışıklı yol
Serin bir yaz gecesi
Yanan kocaman bir ateş
Yanında o yeşil gözler
Ve elinde bir gitar
Gitardan dökülen nağmeler
Havada salınıyor önce
Sonra tüm kâinata yayılıyor
O yeşil gözlere ait kadife bir ses
“Ben ona portakal çiçeğim derdim”
Sarardı her yanı portakal çiçeklerinin
O baygın kokuları
Sonra gök gürlerdi ansızın
Gülerdi yeşil gözler... Bekle derdi
Bir bakardım...Sarı yağmur yağardı

Mimozalar yağardı gökten
Haykırırdı o yeşil gözler... Haykırırdı
“ Seni bir gün
Seni bir gün mimozalarla boğacağım
Soluksuz kalacaksın kokularından
Gözlerin başka renk görmeyecek sarıdan”
Haykırırdı umarsızca
Koşardı çocuklar gibi kumların üstünde
Sonra birden hüzünlenirdi
Ağlardı... Ağlardı çocuklar gibi
“Ya gidersen” derdi
“Ya beni böylece, mimozalar içinde
Portakal çiçeklerinin kokularıyla
Gitarım elimde
Yanan ateşlerin başında bırakıp... Ya gidersen”
Gülerdim sadece
Başını okşardım çocuklar gibi yine
Sakinleşirdi
Bakardı o yeşil gözler gözlerime
Anlatılmaz bir sevgiyle

Sonra bir gün
Korktuğu başına geldi
“Git” dedim ona... “Git ve bir daha gelme”
Yıkılmıştı dünyası görebiliyordum
Ama o benim yıkılan dünyamı
Göremiyordu... Göremezdi
Sadece
Yeşil gözlerini ve gitarını
Sadece onları alıp gitti
O gün bu gündür
Mimozalar hep yerli yerinde
Ve portakal çiçekleri
Sahildeki o kocaman ateş
Sönmüş gibi görünse de
Kor olup kaldı yüreklerde
Hiçbir zaman anlayamadı
Gidişinin sebebini
Ama öyle çok... Öyle çok seviyordu ki
Sorgusuz... Sualsiz... Gitti
O şimdi bir çoban yıldızı
Nerede yolunu şaşıran bir aşık görse
Işıklı yollar çiziyor yüreklere uzanan
Oradan sahillere
Ama “git” dendiğinde
Birden bire kayboluyor
Birden bire

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.