öyle hinoðludur ki karanýk duman kokar gece ayaza vurur kendini sustalý oðlanlar yuvasý
gözlerini yummuþ sokaklar
ibrik sesleri gelir ibadetlerden gelinler aðlaþýr kýzlýklarýna
gün çatýrdatýr da ufku doðar bin bereket o vakit rehavetle þavklanýr memleket su yollarý ýsýnýr tan ocaðýyla serçe mezarlarýna buðday ektim uyandýr kuþlarýný bana gelinciklerinden bir avuç kýrmýzý ver
ey karanlýklarý hinoðlu kendi güzel memleket payýma hasret düþürme portakal rengi þafaklarýndan ben ki öpüyorum seni bakir dudaklarýmla dört bucaðý leþçi kuþ gezen þakaklarýndan