Ben büyüdükçe… Daha çok caným yanmaya baþladý. Hayal kýrýklýklarýný yaþar oldum sürekli Büyüdükçe… Her þeyden uzaklaþtým gibi. Sevgiden, saygýdan, anlayýþtan… Hoþgörüyü unuttum. Ve büyüdükçe… Dünya ben merkezli Dönmeye baþladý. Daha çok bencilleþtim Empati kurma oyunumu kaybettim. Büyüdükçe… Nefretim arttý. Ýnsanlarý tanýdýkça… Kendi insanlýðýmdan utandým. Ben büyüdükçe… Çevremde büyüdü benle. Onlarý tanýmaya baþladýkça… Çocuk olmayý sýraladým Hayallerim arasýnda. Büyüdükçe… Her þey çirkefleþti sanki. Büyümekten piþmanlýk duyulsaydý þimdi… Bende piþmaným gibi… Çocukken keþke demezdim. Þimdi ise… Varlýðýma bile isyankârým ben. Günlerin nasýl geçtiðini Anlamazken arþivde… Þimdi geçecek olan Saliseleri hesaba koyar oldum. Aslýnda, çocukken… Ne kadar da mutluymuþum. Yemeseydim de o yemekleri, Büyümeseydim hiç Her þey tozpembe iken ne de güzelmiþ. Siyah-beyaz hali de Hepimizi mahvetmiþ.
Özlem ÞAHÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
özlem şahin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.