Zamansýz topraða düþen, bir yaðmur damlasýydý busen, zordur seni anlatmak, buruk bir þarký gibisin aðýr aðýr esiyorsun geceye inadýna inadýna esiyorsun mehtabý ikiye bölüyorsun karanlýðýn teninde çýð gibi büyüyorsun dudaðýmdaki seviþmelere aktý avuçlarýmda kanayan körpe ellerin.
Gecikmeli trenler son hasretini yudumluyor vedalaþmalara terlenirken ellerim üþüdü gözyaþlarým, saçlarýný bile okþamadan þimdi, þarkýmýzý dinliyorum Münir Nurettin Selçuk’tan her naðmesinden gülüþünün düþtüðünü görüyorum Boðaz’ýn mavi sularýnda artýk korkmuyorum seni sevmekten yeniden ýslanýrken eski sevdalara.
Nuri Daðdelen Özdere-Ýzmir 15.5.2010 Saat.15.12
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.