Söyleyemem aşka ram eğleyen ülfet feyzini!

Sýrrýn efkar perdesini aralamak yetmiyor
Hal ne kadar hasredilse, gönül sancýyla irkilse az geliyor
Ne ses yetiyor, ne heves serencamýnda vuslata erdiriyor, neyi bekliyor
Gözler ummaný temaþa ediyor, mavera temayülü nasip için sevda resmediyor




Ne kahtanýn kahrý, ne üsküdarýn efkarý
Nemrut daðýnýn dinmeyen hicraný, platolarýn o insicamý
Mazinin kapanan sayfasý, atinin hüzne gark eden ilzamý hali kuþatýyor
Ne anlamak kifayet ediyor, ne aþkýn hakikatini terennüm etmek haz veriyor




Solan yapraðýn ahýnda, aþkýn sokaðýnda
Ruhumum ihata eden hüznün münbit topraðýnýn baðrýnda
Aðlamanýn feryadýyla, yalnýzlaþan ulviyetin hicranýyla ayýlmak gerekiyor
Her nefesin, zevkin tutsaðýndaki sefilliðin ve aþikar edilen hazin acý veriyor




Laleler ki hüzün içinde, neleri bekliyor
Divan edebiyatýnýn vahasýnda arzý edep içinde nazar ediyor
Gül açsa, dikeni kanatsa, zambak haykýrsa, karanfiller aðlasa yetmiyor
Temaþa meylim efkarý için nida ediyor, ne hicran diniyor, ne hüzün bitiyor




Açýlmak istiyorum açýk denizin sesine
Vasýl olmayý diliyorum umudun rahikasýndaki o asudeliðe
Ne yetimin çilesine, ne mahzunun terennüm ettiði bizarý aþk hecesine
Tahammülüm azalýyor, yüreðim burkularak hicrana seslenerek emekliyor




Nihayet bir caným, ne hoyrat bir kaným
Depdepe içinde soluyan bühtaným, nefsim için hezeyaným
Ne kalbin sesinde, ne ruhun efkarlý penceresinde, aþk ne uzak perde
Dil söylesede, göz hissiyatýn meylinde, irade zafiyetyle söyle kimin emrinde




Musalla taþý, o naaþýn hicran haykýrýþý
Mezarýn meskun yakarýþý, cemaatýn bin bir dilde çýrpýnýþý
Toprapýn sessizliði, yüreði kalptan ayýran hecesi, nefsin garip uzleti
Neler anlatýyor, tevdi edilen ne varsa aklý o an býrakýyor, hesaba yakýnýyor




Bir can ki ölümün idrakine matluptur
Ýnsandan gayri ne varsa, vakýadan habersiz derviþi erdir
Hakikatin perdesi kim için en mukayyetli edeptir, lisan için kalbiidir
Ölüm, nihayet deðildir, mizan haþyete ram olmuþ sebeptir, aþk kul içindir






Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: