Mutsuzum... Biliyorum bu da çok büyük bir nimet ve bu da çok büyük bir his... Ama acý çekiyorum. Bu laf çok anlamsýz.. Acý çekmek. Eskiden güldürürdü beni..
Oysa benimle sohbet etsen ve derdin ne desen, bakarým yüzüne.. Hiç birþey diyemem.. Sadece susarým.. Öyle olur ki susmalarým; yaþamadýðýmý sanýrsýn.. Benim alýp veremediðim, içimde ki eksiklik duygusu.. Dolmuyor iþte...Orada görüyorsun, hatta dokunuyorsun belki bile.. ama dolduramýyorsun..
Sanki birþey bekliyorum.. ama neyi, nasýl, neden beklediðimi bilmiyorum... Belki bir düþ, belki bir farkýna varýþ belki de bir vahi.. Sanki o beklediðim, herþey olabilecek þey gelse, herþey tamam olacak.. Kanatlarým açýlacak ve orataya çýkmayan güzellik þaha kalkacak.. Herþey rayýna oturacak..
Yooo yoo... Sakýn beni karýþtýrma amaçsýz yaþayanlarla... Benimkisi amaçsýzlýk deðil , amaçlar gerçekleþtirildikten sonra ki yaþamsýzlýk.. "Eee kardeþim biliyormuþsun iþte herþeyi..." Evet biliyorum ama kandýramýyorum senin gibi kendimi.. Acaba bilgi acý ile kardeþ mi???