BU İNSANLAR NEDEN BÖYLE

BU ÝNSANLAR NEDEN BÖYLE

Bu gün oturup seyrederken insanlarý,
Dolaþýyorlardý avareler uzun sokaklarda,
Büyük ,küçük, kadýn, erkek ne varsa.
Dalmýþ gitmiþti gözlerim,
Kalabalýklar arasýna aniden,
Gözleri görmeyen altmýþýnda bir ihtiyar adam,
Elinde tek dayanaðý baston,
Yanýnda küçük bir kýz yol gösteriyordu,
Dileniyorlardý etraftan belli…
Ýstedikleri yirmibeþ kuruþu vermiyordu bazýlarý,
Yine de çaresizce devam ediyorlardý.
Bu yaþta dilenmek nedendi acaba,
Ya O kýz çocuðu hayatýnýn baharýnda
Ürkek, korkak ve mahsun bir halde.
Ýkisi de hayata küsmüþtü belli,
Kaybolup gittiler kalabalýk arasýnda.
Ama içimdeki acý dinmeden daha,
Kalabalýk arasýndan derbeder bir delikanlý…
Bana doðru yaklaþýrken arkasýnda,
Bir gurup çocuk gülerek geliyorlardý.
Delikanlý “Bunaldým…Bunaldým..”diyerek geldi.
Çaðýrdým, yanýma oturdu,Kalabalýða dönerek,
“Ne oluyor birader…Ne var “ diye seslendi.
Kalabalýk gittikçe çoðalýyordu,
Delikanlý “Evde bunalýyorum. Burda da siz mi?” diyerek
Kendi kendine konuþuyor ve, kahkahalarla gülüyordu.
Çocuklar da katla katýla gülüyorlardý.
Ve Bende cevapsýz sorular çoðalýyordu,
Bu Ýnsanlar ve bu hayat neden böyle ..?

D.ÜNAL 9Mayýs 1975 Cuma





Sosyal Medyada Paylaşın: