Son Kare

Son Kare

I

þehla bir abartý deðildin kollarýmýn arasýnda
tanrýlar gökten inerdi bana kýzdýðýn an
gül kadehli bir sarýlmak bu
bir okulun cývýl cývýl daðýlýþý gibi
yýllanmýþ bir pizin dokunmasý aortuma
seninle paylaþmaktý benim kentim
rüzgar saçlarýný okþadýðý an
kýr kokusu yayýlýrdý teninden mahrumluðuma
güneþi unuturdum kumral aydýnlýðýyla yüzünün
evren...yamalayamýyor sensizliðimi
özlemekler ötesi çöl kadar kurak hüznüm benim
her þeyi anlamsýzlaþtýran sýkýntým
yüreðime bir akþamýn son karesinden kalan
ah ’o’ an...anýn kendisi...sen...

II

kederime biçilmiþ bir gömlekti susuþun
konuþ...son karesindeyim bütün parçalanýþlarýn
dev bir fanus gibi kýrýlmadan yüreðim
sesinle yumuþasýn göðü bütün ümitlerin...
doðanýn kavuþmaya uyanýþý o büyük arifesi kalbimin
sen konuþacaksýn bir daðý anlatýr gibi hayran hayran
gelen günün güzelliðini
son karesinden çýkacaðým oyunlarýmýn ben kýsa saçlý çocuk
ara sokak düþkünü hafif meþrep mülayim serseri
son karesinden çýkacaðým zamanýn
çocuk sesleri çekildiði an sokaklardan ve balkonumdan
ilk ýþýklarýn burukluðuyla titreyeceðim
konuþmayacaksýn
ama aðlayacaksýn
bu son kareden gideceðim...

Kaðan Ýþçen





Sosyal Medyada Paylaşın: