Usulca Geldi Nisan

Bahar, har ne zamandan beri içimizde.
Her zemheri bir nisana gebe.
Gökyüzü aþ ererken güzelliklere,
Usulca geldi nisan, dolu dolu elleri.
Güzelleri nisanýn dalda nisan gülleri.

Þükür,
Görebildik bu yýl da erguvanlarýn açtýðýný.
Usaresini saçtýðýný cümle çiçeklerin cömertçe…
Kapýldýk bir uðru nakýþlýnýn albenisine,
Hüznün elifçe düþüþünü gönlümüze;
Gül yapraðýna düþen þebnemle hissettik.
Uzadý hüznümüz, kaç elif miktarý.
Bir ceylanýn gözlerindeki nemle,
Titredi yüreðimiz.

Nisan,
Her zamanki nisandý.
Ayný nahiflik ve zariflikle öptü alnýmýzdan…
Biraz sevinç , biraz burukluk azýðýmýz oldu.
Düþtük yollara...
El aldýk erguvanlardan,
Her birimiz bir sevda çerisi olduk.
Solduk, nisanýn gidiþiyle
Dolduk hüznün kadehine.
Uyandýk, bir pembe yaz þafaðýna.
Ömrün son demleri de olsa,
Þükür yaþýyor ve seviyorduk…
Dudaklarýmýzda ayný þarký nisanla.
“Tez geçse de her sevgide bin hatýra vardýr.”
Usulca mýrýldanýyorduk.
Yanýyorduk bir gül misale.
O yüzden kýskandý bizi lâle…
Usulca geldi nisan usulca gitti.
Bitti bir efsane daha iklimimizde.
Ýzi kaldý o nihalin içimizde...
Ankara, 06.05.2010 Ý.K

Sosyal Medyada Paylaşın: