* Yorgunum *
Bu koytulardan kopardým bu gülü
uzaklardan bir geminin geçtiðini hatýrla
bir eski resmin var cüzdanýmda, o hoþ günlerden kalma
birden,
kirpiklerine deðiverse ya ellerim
inan dilimi ýsýrabilirim
anýlara göz kýrpan gizli bir sevdasýn, New York kýyýlarýnda
acýlara kafa tutan bir ben kaldým ortalarda.
Ne zaman aklýma gelsen, sitemli bir göz,
solmuþ bir yüz görüyorum kendimden
bir Leyla, bir Mecnun olmak istedik ya
beceremedik,
son piþmanlýktýr þimdi usumuzdan geçen
düþündükçe, çýrpýndýkça dibe batýyoruz.
Ben,
aþkýn emrinde geceyi güne çeviren
sefil bir emir eriyim
nereye baksam, neyi düþünsem karanlýk ve kirli
çöl yürüyüþlerimde þiirlerim alevlenir
hep anýlarla kanatýyorum içimi
dað gibi dalgalar düþüyor üstüme
gemiler limanlara sýðýnýyor, bense yorgunum.
Nuri Daðdelen
Özdere-Ýzmir
29.4.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.