SENİN ADINA…

SENÝN ADINA…

Adýný duydukça kalbime mýzraklar,
Dilime mahpus yasaklar,
Gözlerime gözlerin,
Aklýmýn göðüne hayalin,
Kördüðüm gibi dolanýrlar…

Sonbaharda salýnana her yaprak,
Nisan yaðmurlarýnda ýslanana kaldýrýmlar,
Adýný anarken yarým yamalak,
Kokun burcu burcu kokar,
Þiirimin hüzünlü mýsralarýnda,
Yüreðimi Ýbrahim’in ateþinde yakar…

Ben “Zelâl” derim,
Senin adýna…
Porsuðun nazlý akýþýna býrak,
Mutluluk vadilerimin üzerinden,
Bir oyana bir bu yana salýnarak,
Anýnca adýný dilsiz bir baþak…

Egenin çýlgýn, divane dalgalarýnda,
Eski bir þehir canlanýrken kararak,
Ýzmir’in kordon boyunda,
Ellerim cebimde avare avare dolaþarak,
Seni düþünürüm;
Bir Çingene güzelinin;
Bir gül satmak için ki haykýrýþlarýnda,
Egenin çýlgýn, divane dalgalarýnda…
Þarkýlar derinleþtirir yaramý,
Hatýralarýn aðýrlaþtýrýr sancýmý,
Yokluðun çoðaltýr yalnýzlýðýmý,
Senin adýný duyunca…
Adýn merhemdir derdime,
Çaredir çileme,
Zikirdir dilime
Ben “Zelâl” deyince
Senin adýna…

Celalettin Yünel
"
Sosyal Medyada Paylaşın: