Bazen kendi kendime konuþmaktan yoruluyorum.Bu öyle birþeyki, yükünü taþýyamaz hale geldiðim zamanlarda,ölmeyi tercih edecek kadar korkunç.Dipsiz bi kuyudayým, ne çýkabiliyorum nede tam batýyorum.Nefes almadan yaþamak gibi.heran korkuyla yaþamak ,hergün gözünü açtýðýnda yeni bir güne baþlamak yerine ,dünü yaþamak.Geceleri rüya olmasýný dilemek .Nereye kadar diyorum;kumsalýn kumu saymakla bittiði zamanýn ardýnda kaldýðý an gibi,biliyorum hiçbir zaman.Yüreðinin parçalandýðý, kanýnýn çekildiði, hatalarýnýn çerçevelediði, aklýnýn çýkýþ bulamadýðý zaman kadar ne yakar ki insaný.Her güldüðümde mutlu olduðumda eriyorum, hakkým yok buna diye.Eskimiþ bir daktilo gibi ne kadar alla pulla görünmeyen yüzü hep karanlýk.Gülmekte benim cilam iþte.Ama sadece göründüðü kadarýyla........
Sosyal Medyada Paylaşın:
btl_krt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.