ha
BENİ SEN ANLA İSTEDİM
Güneþle tanýþtýrýldýðým gün, karanlýktým.
Iþýkla yoðrulurken, saf siyahtý hamurum.
Duygu giyiyordum, renkli unla þekillenirken.
Gizlice aðlýyordum, hayat fýrýnýnda piþerken.
Fýrýnlar dolaþtým, piþen hamurlar tanýdým.
Kurumuþ kabuklara, serin fikirler sundum.
Yanan yüreklere, sevgi rüzgarlarý tuttum.
Algýlarýnýn inceliklerine, sözlerimi damlattým.
Düþüncelerimi sel yaptým, akýttým denizlere.
Binlerce duygu kuþu oldum, uçtum göklere.
Felsefe çiçekleri oldum, açtým gölgelerde.
Anlatamadým hislerimi, kendime bile.
En çok sana geldim, mazi çiçeklerimle.
En çok sende unuttum, hüzün renklerimi.
Yüreðimin aþk derisini, bir senin yüreðine açtým.
Yaþamda dolaþan gözlerimi, gözlerinde yumdum.
Herkesi saran ellerimi, ellerinde dinlendirdim.
Küçük bir dünya lambasý beynimi, bahçene astým.
En çok da beni sen anla istedim, susan gözlerinde þimdi bir soru iþaretiyim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.