DELLENME GÖNÜL

(Pembe panjurlu ev)

Sus gönül! dellenme, zamaný deðil.
Ne mevsim mevsim, ne de bahar.
Esmiyor artýk sonbahar rüzgarlarý.
Hatýralarda kaldý yemyeþil ilkbahar.

Yaðmurlar yaðmur gibi deðil artýk.
Çamurlar sanki bir baþka renkte.
Bulutlar kapkara, kirli yaðmura gebe.
Ýsli, sisli bir havayla baþlýyoruz güne.

Kýrlarda papatyalar sanki ihtiyar.
Gelincikler artýk, kýpkýzýl açmýyorlar.
Sevgiliye taç yapacak çiçekler yok.
Dert, tasa ve keder arýyorsan çok.

Pembe panjurlu ev filmler de kaldý.
Apartman denen nesne yerini aldý.
Komþuluk öldü, keþmekeþ çoðaldý.
Bir sevdamýz vardý, bilmem kim aldý?

Denizler kirlendi, masum balýklar öldü.
Volkanik daðlar kapkara dumanlar ördü.
Doða da kirlilik dizboyu, zirveyi gördü.
Kanser denen illet nice canlar götürdü.

Sus gönül! dellenme, zamaný deðil.
Yüreksin sen, durmaz, coþarsýn elbet.
Belki mevsimler döner, çiçekler açar.
Sabret ey gönül! birazcýk sabret.

MEHMET FÝKRET ÜNALAN
Sosyal Medyada Paylaşın: