Anne! ...

12.05.2007



Anne! ...
Anne, affet beni...

Sarý bluzum vardý, hani,
Dolapta asýlý, ütülü,
Hani, minik bir kýrýþýklýk vardý da omuzunda
Ne çok söylenmiþtim ya ben sana...
Ýlk ütümü yaparken kendi evimde,
Evlendiðimde,
Ne çok aðlamýþtým ben anne!

Affet nolur beni anne...

Hani ergenliðimde tokat gibi çarpardý ya sözlerim,
En sonunda sana fenalýk gelir,
Kardeþim kolonya yetiþtirir...
Banyoda ne çok aðlardým anne,
Önce kendime,
Sonra seni üzmüþlüðüme...

Affet nolur anne! ...

Hani, mutfakta yemek hazýrlarken sen,
Aþklarýmý anlatýrdým, susmayý bilmeden.
Ne telaþýný görürdü gözlerim,
Ne yardým etmeyi düþünürdüm
De, ellerin köfte hamurunda,
Kaygýlarýn saklanýrdý, güzelim yüzünde
Gülümsemelerin ardýnda,
Usanmadan konuþurdum da,
Usanmadan dinlerdin ya,
Anne! ..

Anne! ... Affet beni nolur! ...

Hani evlendim, çocuðum oldu,
Kocamla kavgalarýma tanýk oldun ya,
Anne...
Hani saklayamadým, dayak yediðimi de öðrendin ya, anne...
Hani hep telefonda sorardýn ya,
Usulca,
’Yok deðil mi bir problem? ’ diye,
Endiþelerin diz boyu saklý içinde,
Yalnýzca ufak bir soru, dilinde...

Affet beni anne! ...

Yok, anne,
Nolur aðlama...
Ben aðlýyorum ama...
Sen aðlama...

Anne...
Çok üzdüm seni...
Nolur,
Affet beni...


Gülgün Karaoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: