Gönlüm kýrýk dökük,
Paramparça…
“En mutlu benim” demiþtim daha dün;
Neden mutsuzum bugün?
Kurudu çaðlayaným, dehlizi karardý gönlümün.
Ölen bir þey var içimde azar azar,
Söndü ýþýklar…
Gece oldu gündüzüm, yok oldu güneþim.
Geri verin yitirdiðim umutlarýmý!
Geri verin benden çaldýðýnýz hayatýmý!
Ýsyanlarým karayel oldu,
Kasýp kavurdu ruhumun bozkýrlarýnda.
Küskünüm kendime…
Küskünüm; bu ince düþünüp de kýrýlan yüreðime…
Hani, avuçlarýnda zor yakaladýðýn hayatýn,
Pamuktan iplerini nasýl salarsýn tutarsýzca ya.
“Kýrýlmasýnlar, üzülmesinler.” der,
Parçalatýrsýn hayallerini…
Nasýl da verirsin o pamuk þekerlerini?
Tut elimden…
Tut ki gidiyorum bu hayattan!