Hani boðazýnýzda düðümlenir
Düðümlenir de söyleyemediðiniz
Anlatamadýðýnýz duygular vardýr.
Mutlaka yaþamýþsýnýzdýr, bilirsiniz...
Siz de bilirsiniz onlarý...
Yutkunup, yutkunup da susarsýnýz
Geri çekersiniz, içinize atarsýnýz
Baþýnýzý çevirir de gidersiniz
Hatýrlar mýsýnýz o anlarý..?
Yüreðiniz geriye bakýp,
Bakýp da dönmenizi söyler
Süzülür gözlerinden yaþlar
Ýki pýnarcýk sýzar dudaklarýnýza
Ýçinizde çeliþkiler kaynaþýr
Bir ses, býrakýp gitmenizi söyler...
Bir baþka ses, oracýkta kalýp da ölmenizi..
Kararsýzdýr aklýnýz, belki aciz
Gönlünüz anlam veremez
Bir anlam veremez olanlara
Ýsyandadýr vücudunuz
Ýsyandadýr tüm duygular
Unutmuþ gibi o mutlu anlarý...
Hani hayalleriniz vardý yarýna?
Hani el ele olacaktýnýz ömür boyu?
Hani, o sarsýlmaz sevdalar ?
Hani o çimenlere uzanacaktýnýz?
Yýldýzlardan taç yapýp da
Sabah yýldýzýný seyredecektiniz?
Çimenlere uzanýp baþ baþa
Mehtaba mýsralar dizecektiniz
Mutluluk yüzünüzden
Kahkahalar dudaklarýnýzdan
Düþmeyecek, eksilmeyecekti...
Bir de çocuklar vardý umutlarýnýzda
Küçücük avuçlarý...
Yumuk yumuk gözleriyle
O aðzýnýzdan hiç düþürmediðiniz
Nice, nice hayallerle büyüttüðünüz
Bir ömür adayacaðýnýz
Sevgiyle besleyeceðiniz
Çocuklar...Çocuklarýnýz
Sevdalarla belenmiþ
Umutlarla süslenmiþ
Çocuklar...Çocuklarýnýz
Kaderin size çok gördüðü
Yaþamýn acýmasýzlýðýnda yitirilen
O çocuklar...çocuklarýnýz.
05. 06. 2002
Suat TUTAK