Ben martýyým dedi. Sýcacýk bir denizin üstünden geliyorum.
Tuzlu.
Klarnet seslerinin ortasýndan...
Dedi ki:
Benim kanatlarým yokmuþ.
Külle örttüm yüzümü.
Bir fesleðen kopardým.
O’na verdim.
Buradan yola çýkabiliriz istersen
Güneþin ilk ýþýðýyla gelen acý bir çýðlýkla
Yeþil yapraklarýný suya dolayan bir sarmaþýðýn üzerinden
Soðuðu dinmemiþ bir nefes gibi tutunuruz birbirimize
Kuþ vururlar tepemizde
Önümüze aðlayan çocuklar düþer
Bana sarýlýrsýn. Bir Temmuz. Tuzlu. Bembeyaz bir þey.
Aðlarýz...
Dedim ki:
Ben bu fesleðeni senin için kendimden kopardým.
Kime vereceðimi bilmediðim ufacýk bir gülüþ.
Ama gerçek.
Belki güleriz.
Dokunulmamýþ bir denizin kýyýsýnda ilk bizim ellerimizi ýslatan masmavi su sesleriyle
Yeni doðan çocuklar gibi bakarýz birbirimize güneþi öpersin bir kýrlangýcýn tepesinden
Nereden bakarsan bak biraz büyüdük derim
-Büyüdükçe kayboluyor her þey-
Kalbimdeki çiziði Akdeniz’in tuzuyla öldüren bir kadýným dedi.
Sað omzunun üstünden dünyaya bir martý kondu.
Kýyýdaki Adam
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.