Ne kadar zorlandým, geçip giden zamana adýn varsa hâlâ dudaðýmda bil ki kaybetiklerimden öðrendiðim bir þey var: vafasýzlýðýn omuzama çöküyor içim kanýyor kýrýlan aynalarda oysa hiç sýrasý deðildi, bu dem yaralarý kanatmanýn.
Dümeni kýrýk gemide, yorgun dalgalar dalarken uykuya hüzün yaðmurlarý kayýyor yokuþlarýmdan dudaklarým ýslak hani yine merhaba diyecektik takalara çekip gittin, bakýþlarýndaydý bütün umudum onlarý da yýktýn artýk içim kurumuþ, susuz bir çöl gibiyim bilmenizi istiyorum ki, ziyan olup giden ömrümün katiliyle bu son yüzleþmemdir, ya da son elveda...
Nuri Daðdelen Özdere-Ýzmir 24.4.2010 Saat.23.59
Sosyal Medyada Paylaşın:
D_A_Ğ_D_E_L_E_N Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.