Çimen yeþili yaza, açarken gözlerimi,
Önce göðümü kaybettim, kaybettim ki yerimi !
Kervancýlara inat, gezdirmedim yükümü,
Her þehrin kapýsýna, býrakýrken öykümü...
Yeni seferler için, gerekir yeni kýsrak,
Girerken yeni þehre, dizgini býrakarak...
Güneþ ayný güneþti, ayda yoktu bir hata,
Kalabalýk içinden, karýþýrken hayata...
Kalýrken koyaklarda, bozlak ve uzun hava,
Düþmüþtük yeni kente, bir Adem, bir de Havva.
Mavi nehirler yoktu, yollar vardý ýþýktan,
Aþk öldü demiþlerdi, geçilmiyor aþýktan...
Yad elde býrakarak, sesini yalnýzlýðýn,
Ne garip þey? Burada duyulmuyor çýðlýðýn!
Düþerken dudaðýmdan, bir hasretlik busesi,
En çok özlediklerim, kuþ sesi, kanat sesi...
Sularý ayna yapýp, bakarken güzellere,
Kaybettiðim göðümü, yine sordum göklere.
Deðiþen neydi sahi ? Kalabalýk ve ses mi ?
Kendim deðiþmesem de, deðiþtirdim ismimi !
Bütün kuþlar yuvada, düþlüyorken yarýný,
Süslüyor ýþýklarla þehir kanatlarýný...
Göðsünü geçirirken, çocuklar gürültüden !
Bozkýrda çekirdekler, çatlýyormuþ yeniden...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.