Acı

seni de vururlar bir gün ey acý
uçuþup durduðun kanatlarýndan
sazýn sözün türkülerin tükenir
ellerin koynunda kalakalýrsýn

þakaklarýna kar yaðýyor bilesin ey acý
gül açan yüzlerimizde
göðeriyor rengin senin de


biz seni
tâ eskiden tanýrýz hani
göðüslerimize taþ olur inerden
avuçlarýmýzda hira daðýydýn

al atlarýn tan yerine ayarlanmýþ yelelerinde
akdeniz rüzgarlarýna karýþan sendin

biliyorum
hiçbir tarýh yazmayacak ve bir
sýr gibi kalacak yakýlan kitaplarda
göbek baðý anasýndan henüz çözülmemiþ
bebelerimize mitralyözlerin okyanus ötesinden
ayarlandýðýný

seni de yakarlar bir gün ey acý
bir taptuk kul gözlerinden vurursa
parmaklarýn eðri aðaç tutmaz
çýðlýklarýn çaðlar aþar duymazsýn

ve ben biliyorum
örümceði, maðarayý, güvercini, asâyý

ve ibrahim’in baltasýný
biliyorum

nereden baþladý bu kesik dans
ve bu dansa karþý afyonlanmýþ hecin yüzlü
insanlar kim?

kim kimin yanýnda
kim kimin karþýsýnda

meclis kürsüsünden konuþan bu adam kim

üsküdür kýz lisesinde okuyan genç kýz
çantasýnda kimin fotoðrafýný taþýyor

kadýköy vapurunda sigara tüttüren delikanlýlar
neden gülüyorlar ki

seni de vururlar bir gün ey acý
filistin’de sapan taþlý çocuklar
dalýn, kolun, fidelerin, budanýr
kuru bir kütükle kalakalýrsýn

öyle bakmayýn balkonlarýnýzdan
fýrat nehri ayrýlýk çýbanýna tutuldu,
damarlarýmýzý yýrtýyor
tuna nehri, onulmaz boþnak sýzýlarý
pompalýyor yüreðimize

pilevne türküleri aðýtlara dönüþürken,
çeçenya’da yiðitler
inancýn emeðin/ve aþk’ýn
kýlcal damarlarýna ulanýp sustular…
ve ne baðdat’tan
ne þam’dan
ne mekke’den
ne diyarýbekir’den
ne istanbul’dan
ne buhara’dan
bunca telefon direðine raðmen kimse kimseyi
duymuyor

seni de vururlar bir gün ey acý
halepçe’de soldurulmuþ gül gibi
bu sevdaya düþsen, sen de yanarsýn
suskun, sýcak, uzun yaz geceleri

ve siz
ey analar,
hani siz, gecelerinizi böler, çocuklarýnýza ninniler
söylerdiniz

hani siz, fatihler doðururdunuz…

gelin-kýzlarýn giysileri kirletildi
çocuklar hep yetim kaldý

‘elem yecidke yetimen feava’

ve ben biliyorum
ben biliyorum
istanbul’un
baðdat’ýn
diyarýbekir’in
mekke’nin
buhara’nýn
birbirine nasýl baðlandýðýný, nasýl çözüldüðünü/sonra
ey insan
ey insanlýk
ayaða kalk

kollarý ve bacaklarý budanmýþ delikanlýlarý
boyunlarý gövdelerinden ayrýlmýþ insanlarý
gözleri uyur gibi kapanmýþ, kan pýhtýlarý içindeki bu
çocuklarý

geliþmiþ laboratuarlarýnýzda dikkatle inceleyin
ve bir gün
bu dünya
gül bahçesine dönecek
bunu böyle bilin/ ve
unutmayýn…
her gün doðan güneþ,
bir gün istemese de sönecek.
Sosyal Medyada Paylaşın: