Yollar nereye çýkar, söyle ne olur yarýn?
Ýçim de kesilmiyor, nal sesi kýsraklarýn...
Bozkýr çiçeði gibi, yüreðim, ürkek, titrek !
Açtým iþte zamansýz, isteyerek, bilerek.
Kim bilir ki önceden, düþeceði kucaðý !
Toprak dokuz doðurur, bilmeden olacaðý.
Sular mezar kazýcý, rüzgarlar ezber bozan,
Aðýr gelirken yükü, kahrýndan çatlar ozan !
Teskin etmezken þimdi, gönlümü yarin hali,
Gerçeði deli fiþek, ok çekiyor hayali !
Kime, nasýl söylenir? Hak etmedim bunu ben,
Bekleyen kahrolurken, düþünmez çekip giden!
Ýçimize bir ölü, býrakýrken her veda ,
Daðlar da bir gün yürür, koþup gelir feryada.
Vurur bir keskin ayaz, açýk kalýr gözlerin,
Kim verir hesabýný, açmayan çiçeklerin ?
Bilseydim haykýrýrdým, bu daðdan, karþý daða !
Kimse soru sormadý, düþerken bu topraða.
Kýzgýn güneþ kavurur, bulut keser rahmeti,
Görürüz de, bilmeyiz, yaþarken kýyameti...
Sen bekle Ýsrafil’i, üflesin diye sura ,
Bu kadar izansýzsan, bakma artýk kusura!
Çekilir þey deðilmiþ, ömür boyu üþümek,
Yiðitlikten sayýlmaz, kalktýðýn yere düþmek.
Hangi rüzgar savurdu, böyle seni yabana ?
Söz de sükuta erer, söylersen anlayana.
Tarif gerekmez imiþ, deseler de arife,
Çal þimdi gönül senin, koy da beni bir tefe...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.