bahçene yeşermez cümlelerim

karanlýðýndan sýyrýlda gel
geldiðinde ayna tutsun yüreðine gözlerin
susma
kelimeler istemiyorum senden konusmak namýna
ama susma
konuþ bir bakýþ bir tebessüm yada bir dokunuþla
tenine dokunmak kadar kolaymý yuregine dokunmak...
banada yer var mý orda...
üzülmelerin bekçisiydim hep
artýk yeter bitsin bu müebbet...
üzeceksen gitgidebildiðin en uzaklara
þayet sende üzmelere yer yoksa
elini uzat
uzat týpký bir kþun kanadýna deðdiri gibi
yüreðini aç bana
sessizliðimdeki çýðlýktan arýndýr beni
ve GÖLGELERÝNÝ ÇEK KÝ GOREYÝM SENÝ...
ya git benden tamamen yada beni sana sakla.
bana bakma sen ben susarým
lal keser dilim yutarým...
soylemek isteyipde soyleyemdklerimi gozlerimden anla
yada ellerimden
yahut sesimdeki titreyiþten...
ýssýzlýðýnda kaybetme beni...
kimsenin yerine gecmek deðil derdim kimse olmak deðil ..
derdim sen de BEN olmak.
eðeraðýr gelecekse yükü sana bana dair seylerin.
yuklenme
ama banada tasýyamayacagým dertler yukleme.
korkularýn var ve korkularým..
ama korkusuzca sarýlmadýkmý herseye ragmen...
su kalabalýkta sessizce arayýp bumadýk mý
hemde hiç hesapta yokken
tesadufleri sasýrtmadýk mý
gorunuste iki ayrý insan ken
sende seçenek miyim sadece
yanýnda mutlu oldugun
ýragýmda varlýðýný unuttuðun
yoksa bir BEN var mý sana dair.
tek bildiðim gemiler yakýldý bende...
rýhtýmda oturmus seni gorebileceðim günü düþlemekteyim...
ayaz sanki bu rýhtým sanki buz kesti gözlerim
gokyuzune bakýyorumda ne kadar heybetli .
peki sen sen o heybetinde gizleyebilirmisin beni gokyuzunun yýldýzlarý gizlediði gibi...
sana cümleler biriktirdim belkide hiç söyleyemeceðim
parmaklarýmý uzattým sana tutmak deðil seni niyetim
parmaklarýmý uzattým kon diye
titrerse parmaðým irkilirsin ürkersin
parmaklarýmý sabitledim kon kon kon istedim
uçmak istediðinde uç
çünkü ne o konduðun ayaklar benim ne bu sana uzanmýþ parmak senin
yine içime ekeceðim hasatýný hüznümün
yeþermeyecek cümlelerim senin bahçende
senin olduðun kente kar tanesi olacaðým belki
belki aðladýðýnda gozyasýný saklayacakbir yagmur damlasý
unutma
pamuklara sardým seni zincirlemedim kilitlemedim
birgün gideceksen eðer
parmak uçarýnda sýyrýl hayatýmdan
çünküyere aðýr basarsan
tutamam
hýçkýrýklarým zuhur eder kulaðýnda
ne varlýðýn belli ne yokluðun
ama soz verdim kendime
gideceði son yere kadar solugum ensende
yeri gelir sessiz sorarým sorularýmý
an olur içime akýtýrým gözyaþýmý
bahçene yeþermez cümlelerim...
Sosyal Medyada Paylaşın: