nice insanlar gördüm ben; gözlerinden çaðresizlik akan, bir okadar þereflice sokaklarda yatan ve nicelerini gördüm dostu ugruna canýný ortaya koyan. namertliðe çelme takan. ne analar gördüm ben; ekmek parasý ugruna kendini satan nice analar gördüm iþte.. ne umutsuz kalpler gördüm, sanki zorla atan. ruhunu terketmiþ bedenlerde yatan. nice insanlar gördüm ben; bugün sevip yarýn kaçan, bir kelime dahi etmeden sevdiðini yarým býrakan. ve nicelerini gördüm, senin için bir baþkasýný býrakan, hevesini aldýðýnda, bir baþkasý uðruna senide satan. ama ne aþklarda gördüm ben; býkmadan usanmadan her yeni güne ayný heycanla baþlayan, yýllarca ayný yastýða baþ koyan nicelerini gördüm ben... ne yalnýzlýklar gördüm ben, gözlerini uzak ufuklara dikerek, konuþacak çok þeyi varken susmayý tercih etmiþ... ne dünyalar, ne insanlar gördüm ben.. gördükçe kanattým ben kanattýmda.. kanayan gözlerimi yitirdim ben..
14.04.2010
Mustafa Hebip Sosyal Medyada Paylaşın:
mustafahebip Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.