Bir tüy düþtü gözler önünden
Süzülerek
Yere inmek istemez gibi
Salýndý durdu rüzgârýn önünde
Sonra…
Yok olup gitti göz önündeyken…
Nerden geldi,
Nereye gitti
Hangi canlýnýn emaresiydi?
Bilinmez…
Uzaklarda
Bir þehrin kalýntýlarýný
Merakla geziyor insanlar
Ah, vah edip
Yaþamaya çalýþýyorlar geçmiþtekileri bu anda,
Unutup da dünyam dedikleri mekânlarýn
Kimseye ait olmadýðýný…
Gözler duvara gitti kendince,
Bir matara bakýyor dilsizce;
Alýp dokunduðunda
Ses verecek sanki kapaðý…
Ýnliyor içi susuzluktan
Belki de sahipsizlikten.
Cam bir fanusun içinden,
Sapsarý sayfalý bir defterin
Okunasý bir açýk sayfasýnýn önünde
Altýn gibi parlayan ucuyla bir dolmakalem,
Tarihe iz olan nice satýrlarý yazmamýþ gibi
Alçakgönüllülüðü býrakýp bir yana
Maðrur ve yalnýz,
Bakýyor üzerinden geçip giden gözlere.
Ýklim iklim savrulmuþ
Dizi dizi umutlar,
Çöreklenip de gönüllere
Kâh oyalý bir mendil oluyor,
Sýrmalý bir cepkende,
Kâh bir duvarda halý
Su kenarýndaki geyiðiyle…
Kalan saðlar bizimdir, diyen de gitti
Sað kalmadý devrin öncesinden…
Akrep mi yelkovana âþýktý,
Yelkovan mý akrebe bilinmeden
Geçiyor ömür, akrebin kýskacýnda
Kanayan yaralarýn izi kapanmadan…
Tok bir ses geldi derinden derinden
Ne Yemen çöllerinden
Ne de Fizan’dan…
Yüreðinden kopan tüyünün peþinden
Savrulup dönen bir þeyda bülbül,
Düþtü sessizce ayaklar altýna,
Göstermeden yüreðindeki gamý;
Son sözü “hayat” oldu.
13 Nisan 2010
SERAP HOCA