Sensiz Ankara/Bir Hasret Senfonisi

Biliyorsun, ben eskiden beri,
Bir nisaný özlerim bir de seni.
Zaten hiç unutamam ellerini.
Ellerin, ne kadar da narin;
Bir içimlik su gibi, elif gibi...
Süslüyorsun, erguvan renginle hayallerimi.
Saklama benden ellerini saklama,
Gel, el gibi uzaklardan bakma.

Ýþin içinde ellerin olunca,
Sahip olamýyorum aklýma.
Mesala, gün batýmýnda bir göl kýyýsýnda,
Gül gibi açarken ellerin; kaybolurum zamanýn koynunda.
Yumarsýn ellerini yüreðim kaybolur avuçlarýnda.
Bulut ol nisanda, yalnýz benim topraðýma yað.
Coþkun sellercesine ak bana doðru,
Yaban ellere akma.
Sokul koynuma öyle el gibi durma.
Üþümesin ellerim, ellerinin yokluðunda.


Sensizliðin girdabýnda mahzun þimdi Ankara,
Meçhul aynalar koridorunda...
Oysa, aylardan nisan; mevsim ilkbahar.
Ama, hiçbir hükmü yok bunlarýn;
Sen yoksun ya!
Nisan bükmüþ boynunu,
Solgun erguvanlar.
Bir nisaný özlerim ,bir de seni diyordum ya!
Sen yoksun, nisan eski nisan deðil.
Ankaran’nýn sisli yamaçlarý hasret eski baharlara…


Hâlâ ümitvarým.
Bir gün çýkýp geleceksin sen,
Nisan bulutlarýnýn arasýndan.
Varlýðýnla, mahzun kalbim olacak esen…
Ne de çok yakýþýrdýnýz birbirinize eskiden,
Bahar, nisan, akasyalar , bir de sen.
Beþinciniz olmakla bile bahtiyarken ben...
Ankara,11.04.2010 Ý.K



Sosyal Medyada Paylaşın: